1․ Հասարակական քաղաքական կյանքը:
Այդ ժամանակ իշխանությունը Ստալինի ձեռքն էր, նա բռնապետ էր և մտածում էր միայն իր մասին, Խորհրդային Միության երկրների փողոցներում ամենուրեք իր նկարներն էին, իր պաստառները, իր արձանները, նրա մասին բանաստեղծություններ և այլն․․․ քանի որ նա աթեիստ էր բոլոր քրիստոնեական կառույցները քանդել էր տալիս և այլն․․․ նա խոստացել էր Հայաստանին, որ նախորդ իշխանության, այսինքն ՀՅԴ-ի ոչ մի անդամի վնաս չի տա, բայց չկատարեցին նրանց խոստումը, և սպանում էին հայ շատ մեծերի, մտավորականների, սպաների և այլն․․․
2․ Քաղաքական բռնությունները։
Խորհրդային միությունը միակարծիք էր, այսինքն ոչ մի քաղաքացի իրավունք չուներ կարծիք հայտնել, միայն Ստալինն էր որոշում, և այն մարդիկ, ովքեր դեմ էին դուրս գալիս այդ բռնապետությանը (իշխանությանը), ապա նրանց սպանում էին, կամ աքսորում էին, կամ էլ բանտարկում էին։ Մեզ հայտնի է օրինակ Աղասի Խանջյանը, նա եղել էր առաջին քարտուղարը խորդհրդային միության, բայց երբ դուրս եկավ իշխպանության դեմ ստալինի մոտիկներից մեկը՝ բերիան սպանեց նրան, չնայած մինչև հիմա էլ ասում, որ դա եղել է ինքնասպանություն, սակայն դա սուտ է։ Ձեռբակալեցին նաև Չարենից, իսկ նրա երեխաներին որբ չթողնելու պատճառով տարան մանկատուն։ Չարենցի մոտիկ գրող ընկերներից մեկը եկավ երեխաներից մեկին որդեգրելու և պահելու։ Այդ ամենից հետո այդ գրողին հանեցին այսպես ասած խորհրդային միության գրողների ցանկից։
3․ Սահմանեք ի՞նչ է քաղաքական բռնությունը:Ե՞րբ են սկսվել դրանք և ինչ ընթացք է ունեցել:Ըստ ձեզ դրանք արդարացում ունեն:Հիմնավորե′ք ձեր տեսակետը:
Դրանք ոչ մի արդարացում չունեն, կառավարությունը միայն մի բռնապետ է վարում, ով կառավարում է մի քանի երկրներ, և այդ երկրների ժողովրդի կարծիքը չի լսում, ով էլ որ ձայն է բարձրացնում մահապատժի է ենթարկում, այս ամենից հետո ինչպես կարող են արդարացում ունենալ։ Նրանք սպանեցին շատ մեծերի, մտավորականների, սպաները, հազարավոր մարդկանց աքսորեցին։ 1930-ական թվականները հայերը համարում էին սև օրեր, ստալինը հայերին չէր սիրում, և չէր լսում նրանց կարծիքները, ամերուրեք սպանում էր, մտածելով միայն իր մասին։ Դա ես չեմ համարում իշխանություն, այդպիսի բռնապետեր իրավունք չունեն կառավարելու երկիր։
Նանե Այնթաբյան 